Genap tiga tahun yang lepas, Rakyat Malaysia dihadiahkan suatu kemenangan ke atas sebuah rejim yang telah menguasai negara selama enam puluh tahun. Bukan mudah untuk menidakkan sebuah wadah yang tidak pernah merasa bangku pembangkang; mereka yang telah mengukir dan merekayasakan segenap jentera pemerintahan negara dan negeri-negeri mengikut kehendak, keinginan dan kekuatan mereka. Tetapi, dengan harapan, azam dan tekad seluruh Rakyat Malaysia, kita telah pun berjaya.

Tiga tahun kemudian, Yang diberi mandat mentadbir dan memandu negara kembali ke arah kehendak Rakyat telah dicabutkan kuasa; dan digantikan oleh sekumpulan politikus yang sanggup mengkhianati rakan dan Rakyat demi memuaskan nafsu temahak kuasa diri mereka sendiri. Memori manis yang tidak bertahan dua tahun itu, bertukar menjadi mimpi ngeri yang terlajak menjadi realiti. Kini, ramai antara kita pengibar Harapan masih lagi berkabung dek matinya demokrasi. Untuk menyambut Kejayaan Tiga Tahun Lalu, sudah pastinya berat.

Pada ketika negara dan dunia dilanda krisis pada kadar yang tidak pernah kita saksikan, yang berjaya merampas kuasa pula menyalah gunakan pandemik ke tahap yang memabukkan; sehingga sanggup menggantung demokrasi, menderhaka Institusi Diraja dan Perlembagaan Persekutuan, memperalatkan institusi keselamatan bagi tujuan politik, sengaja menambah parah kesengsaraan Rakyat, dan menghukum golongan marhaen berkali ganda lebih berat berbanding golongan elit kayangan yang juga disabitkan kesalahan yang sama.

Sambil-sambil sang penguasa menikmati hasil tuaian serta kemabukan kuasa dan kekayaan laksana hidup di darul kayangan; Yang kaya dan berkuasa terus menindas, Yang miskin dan lemah terus tunduk tertewas.

Tetapi, semakin ramai Rakyat diancam ketidaktentuan nasib dalam suasana ekonomi yang parah. Hari demi hari, Rakyat semakin merasakan tiada harapan. Nasib dan layanan Rakyat tidak lagi ditentukan oleh sejauh mana adanya kegigihan dan kehebatan, tetapi ditetapkan mengikut kedudukan, kelas dan darjat.

Pakatan Harapan mempunyai tanggungjawab dan kewajipan untuk membina semula, menyalakan kembali obor harapan Rakyat, khususnya ketika gelora dan taufan sedang meliputi semua yang jelas tiada tempat berteduh.Rakyat memerlukan inspirasi untuk kembali beraspirasi.

Untuk itu, wajar kita lihat kembali lembaran faktor yang telah membawa Pakatan Harapan ke puncak kemenangan: tiga faktor tonggak kejayaan bagi mengenang cukup-cukup tiga tahun yang lalu pada tarikh yang penuh keramat ini.

 

𝐅𝐚𝐤𝐭𝐨𝐫 𝟏: 𝐌𝐮𝐬𝐮𝐡 𝐛𝐞𝐫𝐬𝐚𝐦𝐚

𝐾𝑎𝑚𝑖 𝑠𝑒𝑑𝑎𝑟 𝑑𝑎𝑛 𝑠𝑒𝑝𝑎𝑘𝑎𝑡 𝑡𝑎𝑛𝑝𝑎 𝑏𝑒𝑟𝑏𝑒𝑙𝑎ℎ 𝑏𝑎𝑔𝑖 𝑏𝑎ℎ𝑎𝑤𝑎𝑠𝑎𝑛𝑦𝑎 𝑚𝑢𝑠𝑢ℎ 𝑢𝑡𝑎𝑚𝑎 𝑡𝑖𝑎𝑝-𝑡𝑖𝑎𝑝 𝑢𝑠𝑎ℎ𝑎 𝑃𝑅𝑈 14 𝑖𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑁𝑎𝑗𝑖𝑏 “𝑀𝑂1” 𝑅𝑎𝑧𝑎𝑘 𝑑𝑎𝑛 𝑘𝑜𝑛𝑐𝑜-𝑘𝑜𝑛𝑐𝑜 𝑏𝑒𝑟𝑗𝑖𝑤𝑎 𝑘𝑙𝑒𝑝𝑡𝑜𝑘𝑟𝑎𝑡 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑒𝑤𝑎𝑘𝑡𝑢 𝑑𝑒𝑛𝑔𝑎𝑛𝑛𝑦𝑎. 𝑆𝑒𝑠𝑖𝑎𝑝𝑎 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑒𝑘𝑜𝑛𝑔𝑘𝑜𝑙 𝑑𝑒𝑛𝑔𝑎𝑛 𝑝𝑎𝑟𝑎 𝑝𝑒𝑛𝑐𝑢𝑟𝑖, 𝑝𝑒𝑟𝑜𝑚𝑝𝑎𝑘, 𝑝𝑒𝑛𝑦𝑎𝑚𝑢𝑛 𝑑𝑎𝑛 𝑝𝑒𝑛𝑦𝑎𝑛𝑔𝑎𝑘 𝑎𝑑𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑡𝑒𝑟𝑔𝑜𝑙𝑜𝑛𝑔 𝑑𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑚𝑒𝑟𝑒𝑘𝑎 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑅𝑎𝑘𝑦𝑎𝑡 𝑚𝑢𝑠𝑢ℎ𝑖, 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑤𝑎𝑗𝑖𝑏 𝑘𝑖𝑡𝑎 𝑠𝑒𝑚𝑢𝑎 𝑙𝑎𝑤𝑎𝑛.

𝑆𝑒𝑗𝑎ℎ𝑎𝑡 𝑚𝑎𝑛𝑎 𝑝𝑢𝑛 𝑚𝑎𝑛𝑢𝑠𝑖𝑎 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑒𝑟𝑛𝑎𝑚𝑎 𝐽ℎ𝑜 𝐿𝑜𝑤, 𝑁𝑎𝑗𝑖𝑏 𝑡𝑖𝑑𝑎𝑘 𝑑𝑖𝑛𝑎𝑓𝑖𝑘𝑎𝑛 𝑎𝑑𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑖𝑛𝑑𝑖𝑣𝑖𝑑𝑢 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑒𝑛𝑔𝑎𝑏𝑠𝑎ℎ𝑘𝑎𝑛 𝑑𝑎𝑛 𝑚𝑒𝑙𝑢𝑙𝑢𝑠𝑘𝑎𝑛 𝑠𝑒𝑔𝑎𝑙𝑎 𝑘𝑒𝑗𝑎ℎ𝑎𝑡𝑎𝑛 𝑖𝑡𝑢. 𝑀𝑒𝑚𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑒𝑛𝑎𝑟 𝑏𝑎ℎ𝑎𝑤𝑎 𝑚𝑒𝑛𝑡𝑒𝑟𝑖-𝑚𝑒𝑛𝑡𝑒𝑟𝑖 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑏𝑜𝑏𝑟𝑜𝑘 𝑑𝑎𝑛 𝑝𝑒𝑛𝑢ℎ 𝑘𝑜𝑟𝑢𝑝𝑠𝑖 𝑠𝑒𝑟𝑡𝑎 𝑠𝑒𝑙𝑢𝑟𝑢ℎ 𝑎𝑛𝑔𝑔𝑜𝑡𝑎 𝐵𝑎𝑟𝑖𝑠𝑎𝑛 𝑁𝑎𝑠𝑖𝑜𝑛𝑎𝑙, 𝑡𝑒𝑟𝑚𝑎𝑠𝑢𝑘 𝑃𝐴𝑆 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑑𝑖𝑢𝑝𝑎ℎ 𝑚𝑒𝑛𝑗𝑎𝑑𝑖 𝑒𝑗𝑒𝑛 𝑝𝑒𝑐𝑎ℎ 𝑢𝑛𝑑𝑖 𝑡𝑢𝑟𝑢𝑡 𝑚𝑒𝑛𝑦𝑎𝑟𝑢𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑗𝑢 ‘𝑚𝑢𝑠𝑢ℎ 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎’, 𝑛𝑎𝑚𝑢𝑛 𝑁𝑎𝑗𝑖𝑏 ℎ𝑎𝑟𝑢𝑠 𝑑𝑖𝑎𝑘𝑢𝑖 𝑚𝑒𝑛𝑔𝑒𝑝𝑎𝑙𝑎𝑖 𝑠𝑒𝑚𝑢𝑎𝑛𝑦𝑎. 𝑀𝑢𝑠𝑢ℎ 𝑢𝑡𝑎𝑚𝑎 𝑑𝑎𝑛 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎, 𝑡𝑎𝑘 𝑑𝑖𝑠𝑎𝑛𝑔𝑘𝑎𝑙 𝑙𝑎𝑔𝑖, 𝑖𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑁𝑎𝑗𝑖𝑏 𝑅𝑎𝑧𝑎𝑘.

 

𝐅𝐚𝐤𝐭𝐨𝐫 𝟐: 𝐀𝐠𝐞𝐧𝐝𝐚 𝐁𝐞𝐫𝐬𝐚𝐦𝐚

𝐽𝑖𝑘𝑎 ℎ𝑒𝑏𝑎𝑡𝑛𝑦𝑎 𝑇𝑢𝑎ℎ 𝑎𝑑𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑝𝑎𝑑𝑎 ℎ𝑢𝑟𝑢𝑓 ‘𝑇𝑎’ (𝑏𝑎𝑘 𝑘𝑎𝑡𝑎 𝐴ℎ𝑙𝑖 𝑁𝑢𝑗𝑢𝑚 𝑀𝑎𝑠𝑎𝑖), ℎ𝑒𝑏𝑎𝑡𝑛𝑦𝑎 𝑃𝑎𝑘𝑎𝑡𝑎𝑛 𝐻𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑛 𝑝𝑢𝑙𝑎 𝑎𝑑𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑝𝑎𝑑𝑎 𝑏𝑎𝑟𝑖𝑠𝑎𝑛 𝑝𝑎𝑟𝑡𝑖 𝑔𝑎𝑏𝑢𝑛𝑔𝑎𝑛 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑎𝑚𝑎 𝑘𝑢𝑎𝑡 𝑑𝑎𝑟𝑖 𝑠𝑒𝑔𝑖 𝑠𝑒𝑗𝑎𝑟𝑎ℎ, 𝑝𝑖𝑚𝑝𝑖𝑛𝑎𝑛 𝑑𝑎𝑛 𝑎𝑘𝑎𝑟 𝑢𝑚𝑏𝑖. 𝑆𝑒𝑔𝑎𝑙𝑎 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑒𝑟𝑚𝑎𝑘𝑡𝑢𝑏 𝑑𝑎𝑙𝑎𝑚 𝐵𝑈𝐾𝑈 𝐻𝐴𝑅𝐴𝑃𝐴𝑁 𝑡𝑒𝑙𝑎ℎ 𝑑𝑖𝑎𝑛𝑔𝑘𝑎𝑡 𝑠𝑒𝑏𝑎𝑔𝑎𝑖 ℎ𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑛, 𝑡𝑢𝑗𝑢𝑎𝑛 𝑝𝑒𝑟𝑗𝑢𝑎𝑛𝑔𝑎𝑛, 𝑐𝑖𝑡𝑎-𝑐𝑖𝑡𝑎 𝑑𝑒𝑠𝑡𝑖𝑛𝑎𝑠𝑖 𝑎𝑘ℎ𝑖𝑟 𝑠𝑒𝑟𝑡𝑎 𝑚𝑎𝑡𝑙𝑎𝑚𝑎𝑡 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎. 𝑆𝑒𝑔𝑎𝑙𝑎 𝑝𝑒𝑟𝑏𝑎ℎ𝑎𝑠𝑎𝑛 𝑑𝑎𝑠𝑎𝑟, 𝑟𝑢𝑛𝑑𝑖𝑛𝑔𝑎𝑛, 𝑘𝑒𝑡𝑖𝑑𝑎𝑘𝑝𝑢𝑎𝑠𝑎𝑛 ℎ𝑎𝑡𝑖, 𝑑𝑎𝑛 𝑘𝑜𝑚𝑝𝑟𝑜𝑚𝑖 𝑠𝑢𝑑𝑎ℎ 𝑝𝑢𝑛 𝑑𝑖𝑚𝑢𝑘𝑡𝑎𝑚𝑎𝑑𝑘𝑎𝑛 𝑠𝑒𝑏𝑎𝑔𝑎𝑖 𝑎𝑔𝑒𝑛𝑑𝑎 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎. 𝐼𝑎 𝑎𝑑𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑠𝑢𝑎𝑡𝑢 𝑝𝑒𝑟𝑗𝑎𝑛𝑗𝑖𝑎𝑛 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎 𝑑𝑎𝑛 𝑚𝑎𝑛𝑖𝑓𝑒𝑠𝑡𝑎𝑠𝑖 𝑘𝑒𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑡𝑎𝑟𝑎 𝑟𝑎𝑘𝑎𝑛 𝑔𝑎𝑏𝑢𝑛𝑔𝑎𝑛, 𝑘𝑒𝑝𝑎𝑑𝑎 𝑅𝑎𝑘𝑦𝑎𝑡.

𝐴𝑔𝑒𝑛𝑑𝑎 𝑠𝑡𝑟𝑎𝑡𝑒𝑔𝑖𝑘 𝑝𝑢𝑙𝑎, 𝑡𝑖𝑑𝑎𝑘 𝑙𝑎𝑖𝑛 𝑡𝑖𝑑𝑎𝑘 𝑏𝑢𝑘𝑎𝑛, 𝑎𝑑𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑢𝑛𝑡𝑢𝑘 𝑚𝑒𝑛𝑔𝑔𝑢𝑙𝑖𝑛𝑔𝑘𝑎𝑛 𝑠𝑒𝑏𝑢𝑎ℎ 𝑘𝑙𝑒𝑝𝑡𝑜𝑘𝑟𝑎𝑠𝑖, 𝑠𝑒𝑗𝑒𝑛𝑖𝑠 𝑝𝑒𝑚𝑒𝑟𝑖𝑛𝑡𝑎ℎ𝑎𝑛 𝑘𝑎𝑙𝑖𝑠 𝑚𝑜𝑟𝑎𝑙 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑗𝑎𝑖𝑏𝑛𝑦𝑎 𝑏𝑜𝑙𝑒ℎ 𝑏𝑒𝑟𝑡𝑎ℎ𝑎𝑛 𝑠𝑒𝑙𝑎𝑚𝑎 𝑒𝑛𝑎𝑚 𝑑𝑒𝑘𝑎𝑑. 𝐾𝑎𝑙𝑎𝑢 𝑑𝑎ℎ𝑢𝑙𝑢, 𝑡𝑒𝑟𝑝𝑢𝑙𝑎𝑛𝑔𝑙𝑎ℎ 𝑑𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑔𝑔𝑎𝑝𝑙𝑎ℎ 𝑖𝑎 𝑠𝑒𝑏𝑎𝑔𝑎𝑖 𝑠𝑢𝑎𝑡𝑢 𝑝𝑒𝑟𝑐𝑢𝑏𝑎𝑎𝑛 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑠𝑡𝑎ℎ𝑖𝑙. 𝐾𝑖𝑛𝑖, 𝑘𝑖𝑡𝑎 𝑚𝑎𝑠𝑖𝑛𝑔-𝑚𝑎𝑠𝑖𝑛𝑔 𝑡𝑎ℎ𝑢 𝑖𝑎 𝑠𝑢𝑑𝑎ℎ 𝑝𝑢𝑛 𝑡𝑒𝑟𝑏𝑢𝑘𝑡𝑖 3 𝑡𝑎ℎ𝑢𝑛 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑙𝑎𝑙𝑢 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑆𝑖 𝐺𝑒𝑟𝑔𝑎𝑠𝑖 𝑏𝑜𝑙𝑒ℎ 𝑗𝑢𝑔𝑎 𝑡𝑢𝑚𝑏𝑎𝑛𝑔 𝑑𝑒𝑘 𝑘𝑢𝑎𝑠𝑎 𝑟𝑎𝑘𝑦𝑎𝑡 𝑑𝑖 𝑏𝑎𝑤𝑎ℎ 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑚𝑢𝑎𝑘 𝑑𝑒𝑛𝑔𝑎𝑛 𝑘𝑜𝑟𝑢𝑝𝑠𝑖.

 

𝐅𝐚𝐤𝐭𝐨𝐫 𝟑: 𝐈𝐝𝐞𝐧𝐭𝐢𝐭𝐢 𝐁𝐞𝐫𝐬𝐚𝐦𝐚

𝐾𝑎𝑚𝑖 𝑗𝑒𝑙𝑎𝑠 𝑡𝑎ℎ𝑢 𝑡𝑎𝑛𝑝𝑎 𝑠𝑒𝑔𝑎𝑛-𝑠𝑖𝑙𝑢, 𝑑𝑎𝑛 𝑝𝑎𝑠𝑡𝑖 𝑡𝑎𝑘 𝑡𝑒𝑟𝑎𝑔𝑎𝑘-𝑎𝑔𝑎𝑘, 𝑡𝑒𝑛𝑡𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑖𝑎𝑝𝑎 𝑖𝑡𝑢 “𝐾𝐴𝑀𝐼”. 𝑃𝑎𝑑𝑎 𝑤𝑎𝑘𝑡𝑢 𝑖𝑡𝑢, 𝑠𝑢𝑛𝑔𝑔𝑢ℎ 𝑡𝑖𝑎𝑑𝑎 𝑠𝑒𝑏𝑎𝑟𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑒𝑘𝑒𝑙𝑖𝑟𝑢𝑎𝑛 𝑠𝑎𝑚𝑎 𝑎𝑑𝑎 𝑠𝑎𝑡𝑢 𝑝𝑎𝑟𝑡𝑖 𝑎𝑑𝑎 𝑎𝑔𝑒𝑛𝑑𝑎 𝑎𝑡𝑎𝑢 𝑚𝑎𝑡𝑙𝑎𝑚𝑎𝑡 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑒𝑟𝑠𝑖𝑟𝑎𝑡 𝑚𝑎ℎ𝑢𝑝𝑢𝑛 𝑡𝑒𝑟𝑠𝑒𝑚𝑏𝑢𝑛𝑦𝑖. 𝐾𝑒𝑡𝑎𝑎𝑡𝑎𝑛, 𝑘𝑒𝑡𝑢𝑙𝑢𝑠𝑎𝑛 𝑑𝑎𝑛 𝑠𝑜𝑙𝑖𝑑𝑎𝑟𝑖𝑡𝑖 𝑎𝑛𝑡𝑎𝑟𝑎 𝑝𝑎𝑟𝑡𝑖-𝑝𝑎𝑟𝑡𝑖 𝑘𝑜𝑚𝑝𝑜𝑛𝑒𝑛 𝐻𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑛 𝑡𝑖𝑑𝑎𝑘 𝑝𝑢𝑛𝑦𝑎 𝑠𝑒𝑏𝑎𝑟𝑎𝑛𝑔 𝑟𝑢𝑎𝑛𝑔 𝑢𝑛𝑡𝑢𝑘 𝑠𝑒𝑠𝑖𝑎𝑝𝑎 𝑝𝑒𝑟𝑡𝑖𝑘𝑎𝑖 𝑑𝑎𝑛 𝑝𝑒𝑟𝑠𝑜𝑎𝑙𝑘𝑎𝑛.

𝑆𝑖𝑓𝑎𝑡 𝑑𝑎𝑛 𝑠𝑖𝑘𝑎𝑝 𝑘𝑒𝑘𝑖𝑡𝑎𝑎𝑛 𝑠𝑒𝑠𝑎𝑚𝑎 𝑘𝑎𝑚𝑖 𝑚𝑒𝑚𝑏𝑒𝑟𝑖 𝑘𝑒𝑘𝑢𝑎𝑡𝑎𝑛 𝑑𝑎𝑛 𝑘𝑒𝑘𝑒𝑏𝑎𝑙𝑎𝑛 𝑑𝑎𝑟𝑖𝑝𝑎𝑑𝑎 𝑠𝑒𝑔𝑎𝑙𝑎 𝑓𝑖𝑡𝑛𝑎ℎ 𝑑𝑎𝑛 𝑎𝑛𝑐𝑎𝑚𝑎𝑛. 𝑆𝑒𝑚𝑢𝑎 𝑧𝑎ℎ𝑖𝑟𝑛𝑦𝑎 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎 𝑑𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑢𝑠𝑎ℎ𝑎 𝑚𝑒𝑙𝑎𝑤𝑎𝑛 𝑚𝑢𝑠𝑢ℎ 𝑑𝑖 𝑎𝑡𝑎𝑠, 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑠𝑡𝑖 𝑐𝑢𝑚𝑎 𝑚𝑒𝑛𝑎𝑚𝑏𝑎ℎ 𝑙𝑎𝑔𝑖 𝑘𝑒𝑘𝑢𝑎𝑡𝑎𝑛 𝑑𝑎𝑛 𝑘𝑒𝑎𝑏𝑠𝑎ℎ𝑎𝑛 𝑝𝑒𝑟𝑗𝑢𝑎𝑛𝑔𝑎𝑛 𝐻𝑎𝑟𝑎𝑝𝑎𝑛. 𝐴𝑝𝑎𝑏𝑖𝑙𝑎 𝑑𝑢𝑑𝑢𝑘 𝑑𝑖 𝑚𝑒𝑗𝑎 𝑟𝑢𝑛𝑑𝑖𝑛𝑔, 𝑙𝑎𝑛𝑔𝑠𝑢𝑛𝑔 𝑡𝑖𝑎𝑑𝑎 𝑠𝑒𝑏𝑎𝑟𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑒𝑟𝑎𝑔𝑢𝑎𝑛 𝑡𝑒𝑛𝑡𝑎𝑛𝑔 𝑘𝑒𝑘𝑖𝑡𝑎𝑎𝑛 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑡𝑒𝑟𝑗𝑎𝑙𝑖𝑛. 𝐾𝑒𝑡𝑖𝑘𝑎 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎, 𝑡𝑖𝑑𝑎𝑘 𝑡𝑖𝑚𝑏𝑢𝑙 𝑖𝑠𝑢 𝑘𝑒ℎ𝑒𝑛𝑑𝑎𝑘 𝑑𝑎𝑛 𝑘𝑒𝑚𝑎ℎ𝑢𝑎𝑛 ‘𝐾𝑎𝑚𝑖’, 𝑦𝑎𝑛𝑔 𝑎𝑑𝑎: ℎ𝑎𝑛𝑦𝑎𝑙𝑎ℎ 𝑘𝑒𝑝𝑒𝑛𝑡𝑖𝑛𝑔𝑎𝑛 𝑛𝑒𝑔𝑎𝑟𝑎, 𝑟𝑎𝑘𝑦𝑎𝑡 𝑑𝑎𝑛 ‘𝐾𝑖𝑡𝑎’ 𝑏𝑒𝑟𝑠𝑎𝑚𝑎.

___

Ya, tiga faktor di atas memang menjadi asas sebuah kemenangan Tiga Tahun Lepas. Namun, apalah sangat suatu sambutan kegemilangan itu jika kita masih lagi bersedih dan berkabung atas pengkhianatan yang bukan hanya pada nama Harapan, tapi kepada seluruh Rakyat Malaysia. Malah, perasaan itu juga disimbah dengan rasa amarah sehinggakan ada rakan seperjuangan saya yang jelik sejurus mendengar ‘9 Mei’ dan ‘PRU14’. Saya akui, mereka ini juga masih mengharapkan Malaysia yang lebih baik, saya juga, namun itulah ragam politik yang kita perlu jadikan teladan.

Bayangkan: pada tarikh itu, lahirnya sebuah impian dan harapan; demokrasi diangkat setinggi-tingginya, dan dimuliakan supaya menjadi landasan yang betul untuk semua. Ketika Malaysia berbangga disarung status demokrasi sebenar atas peralihan kuasa yang aman, tiba-tiba, selepas hampir 3 tahun, kini, demokrasi Malaysia digantung serta-merta, dilenyapkan, dikuburkan, diheret entah ke mana seolah-olah ia tiada erti. Segala reformasi, segala perubahan, segala impian dan harapan…nampaknya terlalu susah untuk diangkat kembali, malah dianggap mustahil…

Bayangkan betapa rosaknya pengkhianat demokrasi, pemimpin-pemimpin tidak bertanggungjawab ini. Perubahan drastik ‘pembunuhan demokrasi’ berlaku dengan sekelip mata yang hakikatnya kita tahu ia dirancang sekian lama. Zaman telah berubah, lanskap politik teramat berbeza sekarang, kawan dan lawan sudah bermuka-muka, cabaran yang ada…tidak lagi sama. Masakan kita mampu gunakan formula yang sama… Masakan kita mampu untuk sambut kejayaan 9 Mei sedangkan kita sendiri keliru tentang siapa KITA yang kita maksudkan tadi.

Jika PRU14 mengangkat Najib Razak sebagai musuh bersama, sekarang, kita perlukan takrifan baharu tentang siapa yang perlu kita musuhi. [STOP] Musuh sebenar di luar sana, yang lebih besar binasanya daripada pandemik ini, adalah mereka yang gagal menguruskan pandemik ini dan menjadikan ia alasan untuk menggantung demokrasi, merampas suara rakyat semata-mata untuk mengekalkan temahak kuasa. Itu musuh bersama kita. Terang lagi bersuluh. Malah, lebih menakutkan, definisi ‘musuh bersama’ itu kian kabur apabila mereka yang dahulunya ‘musuh tradisi’ kini cuba pikat memikat; mereka yang dahulunya bersama atas nama ‘muafakat’ kononnya kini tikam-menikam, tampar-menampar, berpusu-pusu untuk sama meratah sisa-sisa demokrasi.

Atas hakikat itu juga, kita harus mentafsir semula, memberikan takrifan baharu tentang apa itu KITA. Adakah KITA ini termasuk dalam golongan yang memperkotak-katikkan Perlembagaan Malaysia, atau adakah KITA ini mahu menjulang kembali, menghidupkan semula demokrasi yang sihat dan yang membawa kemajuan? Adakah KITA ini perlu lebih teliti dalam memilih rakan komponen? Adakah KITA sebenar-benarnya sudah berputus asa dan mahu lepaskan saja perjuangan yang kita SEDAR memang akan ada manis-manis kemenangan di hujungnya?

Setiap kali kita tiba di ambang suatu peralihan, suatu anjakan paradigma, ujian yang setimpal akan tentunya datang untuk menguji kekuatan kita sebelum kita nikmati hasil perubahan itu. Meskipun keadaan ditambah rumit dengan pelbagai penghinaan terhadap demokrasi ini, kehidupan pastinya menawarkan lebih banyak pilihan dan kebarangkalian…kebarangkalian yang perlu kita sambut untuk mencapai tujuan yang lebih besar pentingnya.

Di sebalik kita merenung siapa KITA dan seribu satu definisinya, yang pasti, KITA harus bermaksud semua yang bersedia bernaung di bawah khemah besar yang bercita-cita dan bermatlamat hendak memulihkan negara daripada ancaman kleptokrasi, kakistokrasi, rasuah, penderhakaan institusi diraja dan negara, penghinaan demokrasi, serta sengaja memperlekehkan masa hadapan dan nyawa setiap satu rakyat Malaysia. KITA harus jadi lebih daripada Melayu, kita harus jadi lebih daripada Cina, India, Iban, Kadazan, Dayak. Kita harus jadi lebih daripada orang bandar, lebih daripada orang kampung, lebih daripada kelas pekerja dan golongan berkepunyaan. KITA harus jadi lebih daripada DAP, lebih daripada UMNO, BERSATU, PAS, lebih daripada Pakatan Harapan, Barisan, Perikatan, Muafakat dan lain-lain. Kita harus jadi lebih daripada apa yang pecah belahkan kita daripada menjadi lebih bersama. Kita harus jadi penggerak kepada agenda bersama kita – pemulihan Malaysia, tanah air kita.

Hari ulang tahun 9 Mei – kita tidak perlu sambut, tetapi kita perlu jadikan ia sebagai peringatan tentang betapa pentingnya sebuah KITA dalam melawan musuh bersama yang sewenang-wenangnya membunuh jiwa demokrasi.